تويت
משפחת רבין עולה לי על העצבים
عائلة رابين تثير أعصابى
מאת בני ציפר
بنى تسيفر
ترجمة: عمرو زكريا خليل
לא השתתפתי אתמול בעצרת לזכר רבין, כי קודם כל משפחת רבין עולה לי על העצבים. מה זה צריך להיות? הם נהפכו למין משפחה של כוהנים גדולים, שאחראים על הפולחן של המרטיר הגדול, והפכו את העניין לעסק ענקי שאני לא יודע כמה כספים הוא מגלגל. הכל היה יותר נסבל אילו הם היו אנשים בעלי שיעור קומה. אבל דליה רבין היא סתם אשה חמוצת פנים מהסוג שפוגשים בסופרמרקט של רמת אביב ב' או ג', ויובל רבין הוא סתם, איך לומר, סתם מישהו שהפילו עליו את התפקיד להיות הבן של רבין וזה ממש לא מתאים לו.
لم أشارك أمس فى الاحتفال بذكرى اغتيال رابين. لأنه وقبل كل شئ، فإن عائلة رباين تثير أعصابى. ماذا يجب أن يكون ذلك؟ لقد أصبحت عائلة من كبار الكهنة، مسئولة عن طقوس عبادة الشهيد الأكبر، وحولوا ذلك الى استثمار لا أعرف كم يضخ لهم من المال.؟ كان الأمر أكثر احتمالا لو أنهم كانوا أشخاصاً متميزين، لكنك تجد داليا رابين مجرد سيدة كئيبة المنظر من النوع الذى تقابله فى أسواق رامات أبيب 1 أو 2 التجارية. ويوبال رابين مجرد شخص فرضوا عليه منصب ابن رابين وهو غير ملائم له تماماً
שמעתי שבעצרת הוא דיבר על הברית של הבן של יגאל עמיר, ואמר שיגאל עמיר הוא לא יהודי ועוד כל מיני פלפולים לא אינטליגנטיים מהסוג הזה. די להתעסק עם יגאל עמיר. זה כבר נראה ממש שקוף, שעמיר נהפך - דווקא בגלל שאין מה לומר יותר על רבין ושהכל חוזר על עצמו לעייפה ושבעצם הזמן עושה את שלו ואנשים שוכחים מה שהיה לפני שנה ובטח מה שהיה לפני כבר תריסר שנים - למין פתרון מצוין לרענן את זכרו של רבים דרך "השטן" כביכול.
لقد سمعت أنه تحدث فى الحفل عن حفل ختان ابن يجئال عامير (قاتل رابين) وقال ان عامير ليس يهودياً وكلام من هذا القبيل لا ينم عن فطنة. كفانا اهتماما بيجئال عامير. لقد بدا من الواضح أن عامير أصبح حلاً ممتازاً لانعاش ذكرى الكثيرين من خلال تذكيرهم، على ما يبدو، بالـ"شيطان".– لأنه ليس هناك المزيد مما نقوله عن رابين والكلام مكرر بصورة مرهقة والوقت يلعب دوره والناس تنسى ما حدث قبل عام وبالطبع ما حدث قبل 12 عاماً.
אז עמיר הוא לא שטן יותר מכל רוצח אחר, ולי אפילו נמאס מלהרחיב בעניין הזה. הוא צריך לקבל את התנאים שמקבלים אסירים ביטחוניים אחרים, לא יותר ולא פחות. נדמה לי שהוא מקבל יותר, אבל גם זה לא צריך להיות עניין לכזאת חטטנות ציבורית. כי חברה שהערכים המוסריים שלה מוצקים, מה יוצא לה מזה שהיא נטפלת לאחד שיושב ממילא מאחורי סורג ובריח והופכת אותו לסמל של כל הרעות שבעולם?
إن عامير ليس شيطاناً أكثر من أى قاتل آخر. لقد سئمت من كثرة الحديث فى هذا الموضوع. فهو شخص يجب أن يعامل بنفس معاملة السجناء الأمنيين الآخرين ليس أكثر ولا أقل وان كان يبدو لى أنه يتلقى معاملة أفضل، لكن لا يجب أن يحظى هذا الأمر بهذا الاهتمام الجماهيرى الكبير لأن المجتمع الذى تكون قِيَمَهُ الأخلاقية صلبة ماذا يضيره الاهتمام بسجين يقبع خلف القضبان ويحوله الى رمز لكل شرور العالم.
הבעיה היא שהחברה שלנו היא לא בריאה מבחינה מוסרית, ומשתמשת בטקסי גירוש שדים כמו העצרת שהיתה אתמול, כדי לטהר את עצמה מחולירות אחרות. החולירה הגדולה ביותר היא הכיבוש בשטחים והשעבוד של אנשים חפים מפשע לעריצות חסרת גבולות במשך יותר מדור. והכיבוש הזה דווקא רבין אחראי לו!
االمشكلة هى أن مجتمعنا مجتمع غير سوى من الناحية الأخلاقية يجرى طقوس طرد الأشباح، مثل احتفال الأمس، ليطهر نفسه من أوبئة أخرى. والوباء الأكبر هو الاحتلال واستعباد الأبرياء والاستبداد الذى لا نهاية له على مر الأجيال. ورابين بالذات هو المسئول عن هذا الاحتلال.
לא הייתי בעצרת גם כי היה לי דבר יותר טוב לעשות. הלכתי לקניון רננים ברעננה כדי לקנות מתנות לחברי הירדני סאלח רוואשדה, שאני נוסע לבקר היום. כן, אני פשוט עולה על האוטובוס לעמאן בשתיים אחר הצהריים ואינשאללה אגיע לעמאן בערב. אלון בעיר, ומחר אסע באוטובוס לעיירה שובק, שם הוא גר. במשך שנים, סאלח היה בא לטיפולים רפואיים בתל אביב. כיום הוא מקבל את הטיפול בירדן ולא בא לכאן יותר. אז אני נוסע אליו. וזה לא נראה מסובך במיוחד לנסוע.
لم أحضر الاحتفال لأنه كان لدى شئ أهم أقوم به فقد ذهبت الى سوق رنانيم التجارى بمدينة رعنانا لشراء الهدايا لصديقى الأردنى صالح رواشده الذى سأزوره اليوم. فسوف أستقل الباص الى عمان فى الساعة الثانية بعد الظهر وسأصل الىعمان، إن شاء الله، فى المساء. سأبيت فى المدينة وسأستقل الباص، فى اليوم التالى، الى مدينة شوبك، حيث يسكن صديقى. لقد كان صالح يأتى الى تل أبيب للعلاج واليوم يتلقى علاجه فى الأردن ولم يعد يأتى الى هنا. لذا سأسافر اليه والسفر أمر لا يبدو معقدا.
בנסיעה הזאת לירדן אני מרגיש שאני ממשיך את רוחו של רבין הרבה יותר מהשנאה שהפיץ אתמול יובל רבין בכיכר. הייתי ממליץ שכל הישראלים היפים האלה מנערי הנרות, פשוט לעלות כמוני על אוטובוס מפעם לפעם ולנסוע לירדן או למצרים, ובכך יממשו את רוח רבין יותר מאשר לשבת ולקונן על יגאל עמיר שכביכול הרג להם את התקווה.
أشعر فى سفرى هذا الى الأردن أننى أسير على درب رابين أكثر من أسلوب الكراهية التى بثها يوبال رابين بالأمس. وأنصح كل هؤلاء الاسرائيليين الذين أمسكوا بالشموع أن يستقلوا الباصات، ببساطة، من حين الى آخر ويسافروا الى مصر والأردن، بذلك يسيروا على درب رابين وهذا أفضل من البكاء والنحيب على يجئال عامير الذى قتل الأمل لديهم، على ما يبدو.
אני נזכר באפיפיור יוחנן פאולוס השני, שטרוריסט ניסה להתנקש בחייו, החטיא כחוט השערה ורק פצע אותו. האפיפיור סבל רבות מן הפציעה הזאת. על פי הנורמות של יובל רבין ושל כל ההיסטריים הללו, היו צריכים לא להפסיק להזכיר את שם המתנקש, שהרי הוא פגע בנציג של ישוע עלי אדמות. והנה, איש לא זוכר את שמו של המתנקש, ומה שאני זוכר הוא תמונה מרגשת עד דמעות, שבה האפיפיור, לאחר שהחלים מפציעתו, בא לבקר את הטרוריסט בכלאו, כי היתה בו נדיבות לב שאין לאנשים רבים, וחוץ מזה הנצרות מצווה על סליחה ומתעבת את הנקמנות הקטנונית הזאת שפה בארץ נהפכה לדת מדינה.
أتذكر البابا يوحنا بولس الثانى، الذى حاول إرهابى اغتياله، لكنه أخطأ واصابه فقط. ولقد عانى البابا من هذا الجرح كثيراً. وطبقاً لعادات يوبال رابين وكل هؤلاء الهستيريين كان يجب ألا يتوقفوا عن ذكر اسم هذا الارهابى الذى أصاب ممثل سيدنا عيسى على الارض. وها هو لا يذكره أحد. كما أتذكر صورة مؤثرة جداُ يزور فيها البابا، بعد شفائه، هذا الارهابى فى سجنه، لأن البابا كانت به طيبة لم تكن موجودة لدى أحد بالاضافة الى أن الديانة المسيحية توصى بالعفو وتمقت هذا الانتقام التافه فى بلد أصبح الانتقام فيه هو ديانته.
אני לא יכול אפילו להעלות בדמיון הכי פרוע, שמשפחת רבין מבקרת את יגאל עמיר בכלאו ומנסה לדבר על לבו שישוב מדרכו הרעה. למה אני לא יכול להעלות את זה בדמיון? כי אנחנו חיים בארץ שבה אוהבים לשנוא, מאוהבים ממש בשנאה. מה שצריך הוא למצוא אובייקטים לשנאה, ואז מתמכרים אליה בכל הלב ובכל הנשמה. הצפונבונים שונאים את עמיר ואת הימין. הימין ועמיר שונאים את הצפונבונים. הדתיים שונאים חילוניים והחילוניים שונאים דתיים. כולם יחד שונאים ערבים, אבל כמובן רוצים שלום. שלום על פי הפירוש הישראלי, כלומר משהו מופשט שלא כרוך בשום מאמץ וקושי, מין מלה נרדפת לכיף.
لا يمكن أن يخطر ببالى أن عائلة رابين تزور يجئال عامير فى سجنه وتحاول الحديث الى قلبه كى يترك طريق الشر. لماذا لا يخطر ذلك ببالى؟ لأننا نعيش فى بلد يحب الناس فيه الكراهية لدرجة العشق. والمفروض فيه العثور على شئ كى تكرهه ثم تتمسك بذلك بكل قلبك وروحك. فأهل الطبقة الراقية يكرهون يجئال عامير واليمين واليمين وعامير يكرهون أهل الطبقة الراقية. المتدينون يكرهون العلمانيين والعلمانيون يكرهون المتدينين وجميعهم يكرهون العرب، لكنهم، بالطبع، يريدون السلام. سلام وفقاً للمفهوم الاسرائيلى أى شئ مجرد لا يرتبط بأى جهد ومصاعب، كلمة مرادفة للمتعة.
عائلة رابين تثير أعصابى
מאת בני ציפר
بنى تسيفر
ترجمة: عمرو زكريا خليل
לא השתתפתי אתמול בעצרת לזכר רבין, כי קודם כל משפחת רבין עולה לי על העצבים. מה זה צריך להיות? הם נהפכו למין משפחה של כוהנים גדולים, שאחראים על הפולחן של המרטיר הגדול, והפכו את העניין לעסק ענקי שאני לא יודע כמה כספים הוא מגלגל. הכל היה יותר נסבל אילו הם היו אנשים בעלי שיעור קומה. אבל דליה רבין היא סתם אשה חמוצת פנים מהסוג שפוגשים בסופרמרקט של רמת אביב ב' או ג', ויובל רבין הוא סתם, איך לומר, סתם מישהו שהפילו עליו את התפקיד להיות הבן של רבין וזה ממש לא מתאים לו.
لم أشارك أمس فى الاحتفال بذكرى اغتيال رابين. لأنه وقبل كل شئ، فإن عائلة رباين تثير أعصابى. ماذا يجب أن يكون ذلك؟ لقد أصبحت عائلة من كبار الكهنة، مسئولة عن طقوس عبادة الشهيد الأكبر، وحولوا ذلك الى استثمار لا أعرف كم يضخ لهم من المال.؟ كان الأمر أكثر احتمالا لو أنهم كانوا أشخاصاً متميزين، لكنك تجد داليا رابين مجرد سيدة كئيبة المنظر من النوع الذى تقابله فى أسواق رامات أبيب 1 أو 2 التجارية. ويوبال رابين مجرد شخص فرضوا عليه منصب ابن رابين وهو غير ملائم له تماماً
שמעתי שבעצרת הוא דיבר על הברית של הבן של יגאל עמיר, ואמר שיגאל עמיר הוא לא יהודי ועוד כל מיני פלפולים לא אינטליגנטיים מהסוג הזה. די להתעסק עם יגאל עמיר. זה כבר נראה ממש שקוף, שעמיר נהפך - דווקא בגלל שאין מה לומר יותר על רבין ושהכל חוזר על עצמו לעייפה ושבעצם הזמן עושה את שלו ואנשים שוכחים מה שהיה לפני שנה ובטח מה שהיה לפני כבר תריסר שנים - למין פתרון מצוין לרענן את זכרו של רבים דרך "השטן" כביכול.
لقد سمعت أنه تحدث فى الحفل عن حفل ختان ابن يجئال عامير (قاتل رابين) وقال ان عامير ليس يهودياً وكلام من هذا القبيل لا ينم عن فطنة. كفانا اهتماما بيجئال عامير. لقد بدا من الواضح أن عامير أصبح حلاً ممتازاً لانعاش ذكرى الكثيرين من خلال تذكيرهم، على ما يبدو، بالـ"شيطان".– لأنه ليس هناك المزيد مما نقوله عن رابين والكلام مكرر بصورة مرهقة والوقت يلعب دوره والناس تنسى ما حدث قبل عام وبالطبع ما حدث قبل 12 عاماً.
אז עמיר הוא לא שטן יותר מכל רוצח אחר, ולי אפילו נמאס מלהרחיב בעניין הזה. הוא צריך לקבל את התנאים שמקבלים אסירים ביטחוניים אחרים, לא יותר ולא פחות. נדמה לי שהוא מקבל יותר, אבל גם זה לא צריך להיות עניין לכזאת חטטנות ציבורית. כי חברה שהערכים המוסריים שלה מוצקים, מה יוצא לה מזה שהיא נטפלת לאחד שיושב ממילא מאחורי סורג ובריח והופכת אותו לסמל של כל הרעות שבעולם?
إن عامير ليس شيطاناً أكثر من أى قاتل آخر. لقد سئمت من كثرة الحديث فى هذا الموضوع. فهو شخص يجب أن يعامل بنفس معاملة السجناء الأمنيين الآخرين ليس أكثر ولا أقل وان كان يبدو لى أنه يتلقى معاملة أفضل، لكن لا يجب أن يحظى هذا الأمر بهذا الاهتمام الجماهيرى الكبير لأن المجتمع الذى تكون قِيَمَهُ الأخلاقية صلبة ماذا يضيره الاهتمام بسجين يقبع خلف القضبان ويحوله الى رمز لكل شرور العالم.
הבעיה היא שהחברה שלנו היא לא בריאה מבחינה מוסרית, ומשתמשת בטקסי גירוש שדים כמו העצרת שהיתה אתמול, כדי לטהר את עצמה מחולירות אחרות. החולירה הגדולה ביותר היא הכיבוש בשטחים והשעבוד של אנשים חפים מפשע לעריצות חסרת גבולות במשך יותר מדור. והכיבוש הזה דווקא רבין אחראי לו!
االمشكلة هى أن مجتمعنا مجتمع غير سوى من الناحية الأخلاقية يجرى طقوس طرد الأشباح، مثل احتفال الأمس، ليطهر نفسه من أوبئة أخرى. والوباء الأكبر هو الاحتلال واستعباد الأبرياء والاستبداد الذى لا نهاية له على مر الأجيال. ورابين بالذات هو المسئول عن هذا الاحتلال.
לא הייתי בעצרת גם כי היה לי דבר יותר טוב לעשות. הלכתי לקניון רננים ברעננה כדי לקנות מתנות לחברי הירדני סאלח רוואשדה, שאני נוסע לבקר היום. כן, אני פשוט עולה על האוטובוס לעמאן בשתיים אחר הצהריים ואינשאללה אגיע לעמאן בערב. אלון בעיר, ומחר אסע באוטובוס לעיירה שובק, שם הוא גר. במשך שנים, סאלח היה בא לטיפולים רפואיים בתל אביב. כיום הוא מקבל את הטיפול בירדן ולא בא לכאן יותר. אז אני נוסע אליו. וזה לא נראה מסובך במיוחד לנסוע.
لم أحضر الاحتفال لأنه كان لدى شئ أهم أقوم به فقد ذهبت الى سوق رنانيم التجارى بمدينة رعنانا لشراء الهدايا لصديقى الأردنى صالح رواشده الذى سأزوره اليوم. فسوف أستقل الباص الى عمان فى الساعة الثانية بعد الظهر وسأصل الىعمان، إن شاء الله، فى المساء. سأبيت فى المدينة وسأستقل الباص، فى اليوم التالى، الى مدينة شوبك، حيث يسكن صديقى. لقد كان صالح يأتى الى تل أبيب للعلاج واليوم يتلقى علاجه فى الأردن ولم يعد يأتى الى هنا. لذا سأسافر اليه والسفر أمر لا يبدو معقدا.
בנסיעה הזאת לירדן אני מרגיש שאני ממשיך את רוחו של רבין הרבה יותר מהשנאה שהפיץ אתמול יובל רבין בכיכר. הייתי ממליץ שכל הישראלים היפים האלה מנערי הנרות, פשוט לעלות כמוני על אוטובוס מפעם לפעם ולנסוע לירדן או למצרים, ובכך יממשו את רוח רבין יותר מאשר לשבת ולקונן על יגאל עמיר שכביכול הרג להם את התקווה.
أشعر فى سفرى هذا الى الأردن أننى أسير على درب رابين أكثر من أسلوب الكراهية التى بثها يوبال رابين بالأمس. وأنصح كل هؤلاء الاسرائيليين الذين أمسكوا بالشموع أن يستقلوا الباصات، ببساطة، من حين الى آخر ويسافروا الى مصر والأردن، بذلك يسيروا على درب رابين وهذا أفضل من البكاء والنحيب على يجئال عامير الذى قتل الأمل لديهم، على ما يبدو.
אני נזכר באפיפיור יוחנן פאולוס השני, שטרוריסט ניסה להתנקש בחייו, החטיא כחוט השערה ורק פצע אותו. האפיפיור סבל רבות מן הפציעה הזאת. על פי הנורמות של יובל רבין ושל כל ההיסטריים הללו, היו צריכים לא להפסיק להזכיר את שם המתנקש, שהרי הוא פגע בנציג של ישוע עלי אדמות. והנה, איש לא זוכר את שמו של המתנקש, ומה שאני זוכר הוא תמונה מרגשת עד דמעות, שבה האפיפיור, לאחר שהחלים מפציעתו, בא לבקר את הטרוריסט בכלאו, כי היתה בו נדיבות לב שאין לאנשים רבים, וחוץ מזה הנצרות מצווה על סליחה ומתעבת את הנקמנות הקטנונית הזאת שפה בארץ נהפכה לדת מדינה.
أتذكر البابا يوحنا بولس الثانى، الذى حاول إرهابى اغتياله، لكنه أخطأ واصابه فقط. ولقد عانى البابا من هذا الجرح كثيراً. وطبقاً لعادات يوبال رابين وكل هؤلاء الهستيريين كان يجب ألا يتوقفوا عن ذكر اسم هذا الارهابى الذى أصاب ممثل سيدنا عيسى على الارض. وها هو لا يذكره أحد. كما أتذكر صورة مؤثرة جداُ يزور فيها البابا، بعد شفائه، هذا الارهابى فى سجنه، لأن البابا كانت به طيبة لم تكن موجودة لدى أحد بالاضافة الى أن الديانة المسيحية توصى بالعفو وتمقت هذا الانتقام التافه فى بلد أصبح الانتقام فيه هو ديانته.
אני לא יכול אפילו להעלות בדמיון הכי פרוע, שמשפחת רבין מבקרת את יגאל עמיר בכלאו ומנסה לדבר על לבו שישוב מדרכו הרעה. למה אני לא יכול להעלות את זה בדמיון? כי אנחנו חיים בארץ שבה אוהבים לשנוא, מאוהבים ממש בשנאה. מה שצריך הוא למצוא אובייקטים לשנאה, ואז מתמכרים אליה בכל הלב ובכל הנשמה. הצפונבונים שונאים את עמיר ואת הימין. הימין ועמיר שונאים את הצפונבונים. הדתיים שונאים חילוניים והחילוניים שונאים דתיים. כולם יחד שונאים ערבים, אבל כמובן רוצים שלום. שלום על פי הפירוש הישראלי, כלומר משהו מופשט שלא כרוך בשום מאמץ וקושי, מין מלה נרדפת לכיף.
لا يمكن أن يخطر ببالى أن عائلة رابين تزور يجئال عامير فى سجنه وتحاول الحديث الى قلبه كى يترك طريق الشر. لماذا لا يخطر ذلك ببالى؟ لأننا نعيش فى بلد يحب الناس فيه الكراهية لدرجة العشق. والمفروض فيه العثور على شئ كى تكرهه ثم تتمسك بذلك بكل قلبك وروحك. فأهل الطبقة الراقية يكرهون يجئال عامير واليمين واليمين وعامير يكرهون أهل الطبقة الراقية. المتدينون يكرهون العلمانيين والعلمانيون يكرهون المتدينين وجميعهم يكرهون العرب، لكنهم، بالطبع، يريدون السلام. سلام وفقاً للمفهوم الاسرائيلى أى شئ مجرد لا يرتبط بأى جهد ومصاعب، كلمة مرادفة للمتعة.