أى حيوان أنت؟ قصة عبرية مترجمة

تقليص
X
 
  • الوقت
  • عرض
إلغاء تحديد الكل
مشاركات جديدة
  • amrzakarya
    عضو منتسب
    • Oct 2007
    • 39

    أى حيوان أنت؟ قصة عبرية مترجمة

    إتجار كيرت
    ترجمة عن العبرية: عمرو زكريا خليل - مصر

    أى حيوان أنت؟

    العبارات التى أكتبها الان هى لرفاهية مشاهدى التلفزيون المحلى الألمانى. مراسلة التلفزيون التى جاءت إلى بيتى اليوم، طلبت أن أكتب شيئا ما على الكمبيوتر لأن ذلك دائماً يصور جيداً: "كاتب يكتب". هذا إكليشيه، هى تعلم، لكن الاكليشيهات هى مجرد حالة جمع غير جذابة فى لحقيقة، ووظيفتها، بصفتها مراسلة، هى قلب هذه الحقيقة الى جذابة، كسر الاكليشيه بواسطة الضوء وزوايا تصوير مفاجئة. والضوء عندى فى المنزل يسقط رائعاً، بدون أن تحتاج الى إضاءة ولو حتى مصباح واحد، هكذا حتى أصبح كل ما تبقى هو أن أكتب. فى البداية تصنعت أنى أكتب، لكنها قالت ليس بهذه الطريقة. فمباشرة يرون أنى أتصنع. "أكتب حقيقة"، طلبت، ثم أكدت، "قصة. ليس مجرد تواصل كلمات. أكتب هذا طبيعيا, كما تكتب دائما" قلت لها أن هذا طبيعى بالنسبة لى أن أكتب فى الوقت الذى يصورونى فيه فى التلفزيون المحلى الألمانى، لكنها أصرت. "إذاً استخدم هذا"، قالت. "أكتب القصة عن هذا بالضبط. عن كيف أنه غير طبيعى، وكيف أنه يتفجر فجأة من عدم الطبيعية هذه شىء ما: حقيقى، مليىء بالحنين. شىء ما يغمرك من المخ وحتى منطقة العانة. أو العكس، أنا لا أعرف كيف يعمل ذلك عندك. أى، من أين بالضبط الانتاج عندك فى الجسد. هذا أمر فردى جداً."
    حكت لى أنها أجرت لقاءً ذات مرة مع كاتب بلجيكى كان دائما فى حالة انتصاب عندما يكتب.
    شىء ما فى الكتابة "تصعب له العضو" – هذا هو التعبير الذى استخدمته. كان هذا بالطبع ترجمة حرفية من الالمانية لكن بالانجليزية فهذا يبدو غريباً جداً. "أكتب"، طلبت ثانية. "جميل. أنا أحب وضع جسدك السىء عندما تكتب، العنق المتقلص. هذا، ببساطة، رائع. استمر فى الكتابة، ممتاز. هكذا، طبيعيا. لاتكن شاعراً بى، إنس أنى هنا." حينئذ أنا مستمر فى الكتابة، ولا أشعر بها، وأنسى أنها هنا، وأنا طبيعى. على قدر ما استطيع فقط. لدى حساب مفتوح مع جمهور مشاهدى التلفزيون المحلى الألمانى لكن هذا ليس الوقت لتصفيته. هذا هو وقت الكتابة.
    كتابة أشياء ذوقية، لأن كتابة الحماقات، قد شرحت لى، تصور بشكل غير جيد جدا. إبنى عائد من روضة الاطفال. يجرى تجاهى ويعانقنى. دائماً يعانقنى عندما يوجد طاقم تصويرتلفزيونى فى المنزل. فى البداية، كان على المراسلين أن يطلبوا ذلك منه، لكنه معتاد الان: أن يجرى، عدم النظر الى الكاميرا، أن يعانق، "أبى، أنا أحبك." لم يبلغ الرابعة بعد ويفهم كيف تسير الامور، إبنى هذا اللطيف. زوجتى أقل نجاحا، تقول مراسلة التلفزيون المحلى الألمانى. أقل تدفقا. هى ترتب شعرها طول الوقت، تخطف نظرات الى الكاميرا. لكن هذا ليس مشكلة حقا. دائما يمكن حذفها فى المونتاج. هذا ما هو جميل فى التلفزيون. فى الحياة ليس كذلك. فى الحياة لا تستطيع أن تحذف، أن تمحو. الله فقط يستطيع، أو الأتوبيس لو دهسك.أو مرض خطير.
    الجار الذى فوقنا أرمل، مرض لا شفاء له أخذ منه زوجته. ليس سرطاناً، شيئا آخر.

    شىء ما يبدأ فى الأمعاء وينتهى سيئاً. نصف سنة تبرزت دم. هذا على الأقل ما حكاه لى.
    نصف سنة حتى حذفها الله نهائياً فى المونتاج. منذ أن ماتت وتدخل لنا فى المبنى أنواع مختلفة من النساء مع كعوب عالية تفحن روائح من عطر رخيص. يأيتين فى الساعات الغير متوقعة جدا، أحيانا حتى فى الظهر. هو متقاعد، جارنا من أعلى، وقته مرن. وهن، وفقاً لزوجتى على أى حال، مومسات. عندما تقول "مومسات" هذا يخرج منها طبيعى هكذا، كما لو كانت تقول "كرفس". لكن عندما يصوروها حينئذ لا. لا أحد كامل.إبنى يحب الموموسات اللاتى يأتين الى جارنا من أعلى. "أى حيوان أنتن؟" يسألهن عندما يلقاهن فى بيت الدرج. "انا اليوم فأر. فأر سريع ومرواغ." وعلى الفور يفهمن ويلقين اسم حيوان: فيل، دب، فراشة. كل مومس وحيوانها. هذا غريب، لأن أناس آخرين، عندما يسأل عن الحيوانات، لا يفهمون بالضبط ماذا يريد منهم. لكن المومسات ببساطة يتدفقن مع هذا. مما يجعلنى أفكر أنه ربما فى المرة التالية التى يأتى فيها طاقم التصوير أحضر واحدة منهن بدلا من زوجتى، وسيصبح هذا طبيعياً أكثر.
    هن يبدن رائعات، رخيصات لكن ممتاز، وحتى ابنى يتعايش معهن جيداً. عندما يسأل زوجتى أى حيوان هى، تصر دائما ، "أنا لست حيوانا، يا عزيزى، أنا انسان. أنا أمك." وحينئذ يبدأ دائماً فى البكاء. لما لا تتدفق، زوجتى؟ لماذا القول عن سيدات مع عطر رخيص "مومسات" هذا سهل عليها، لكن القول لطفل صغير "أنا زرافة" هذا يمس المستحيل بالنسبة لها ؟ هذا يغضبنى، هذا يجعلنى أريد أن أضرب. ليس هى، أنا أحبها، لكن شخص ما. التخلص من احباطاتى من شخص يستحق. اليمينيون يستطيعون أن يخرجوا كل هذا الغضب ضد العرب.
    العنصريون ضد الزنوج. لكننا فى اليسار اللبرالى محاصرون. طوقنا أنفسنا، ليس لدينا من ننفجر فيه. "لا تسموهن مومسات"، أتلاطم مع زوجتى، "فها أنت لا تعلمين أنهن مومسات، لم ترين شخص ما يدفع لهن أو ما شابه ذلك، إذا لا تسميهن كذلك، حسناً؟ كيف كنت تشعرين لو سماك أحد مومسا"؟ "جميل"، تقول المراسلة الالمانية، "أنا أحب ذلك. التجعيد فى الجبهة.
    الايقاع السريع للكتابة. الان بقى أن نصور تفاعل لبعض من الترجمات لمجموعاتك الى اللغات الاجنبية، حتى يعلم مشاهدونا أنك ناجح، ومرة أخرى هذه المعانقة للولد – فى المرة الاولى جرى سريعا جدا، ومصورنا، يورج، لم يستطع أن يغير التركيز فى الكاميرا فى الوقت المناسب." تسأل زوجتى لو كانت الالمانية تحتاج أن تعانقنى هى أيضاً مرة ثانية، وأنا أدعو فى قلبى أن تقول نعم. أنا أريد جداً أن تعانقنى زوجتى مرة ثانية، أن تشد ذراعيها الناعمين حولى ثانية، كما لو كان لا شىء فى العالم سوانا. "لا حاجة"، تقول لها الألمانية بنبرة باردة، "فلدينا هذا." "أى حيوان أنت؟" يسأل ابنى الألمانية، وأنا أسرع لأترجم الى الانجليزية."أنا لست حيوانا" تضحك وتمرر يد طويلة الأظافر فى شعرها، " أنا غوله. غولة جاءت من الجانب الآخر من المحيط كى ألتهم الاطفال الصغار والجميلة مثلك." "هى تقول أنها طائر مغرد"، أنا أترجم لابنى بمنتهى الطبيعية، "هى تقول أنها طائر مغرد أحمر الريش طارت الى هنا من بلد بعيد."
    عمرو زكريا خليل
    مترجم لغة عبرية
    عضو جمعية المترجمين واللغويين المصريين
  • mahmoudalash1
    محمود الأش
    • Apr 2009
    • 88

    #2
    السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
    بسم الله الرحمن الرحيم شـكــ وبارك الله فيك ـــرا لك ... لك مني أجمل تحية .
    لا إله إلا أنت سبحانك إني كنت من الظالمين

    تعليق

    • amrzakarya
      عضو منتسب
      • Oct 2007
      • 39

      #3
      النص العبرى لقصة "أى حيوان أنت؟"

      איזה חיה אתה?

      המשפטים שאני כותב עכשיו הם לרווחת צופי הטלוויזיה הציבורית הגרמנית. כתבת הטלוויזיה שהגיעה לביתי היום ביקשה שאקליד משהו במחשב, כי זה תמיד מצטלם נהדר: סופר כותב. זאת קלישאה, היא יודעת, אבל קלישאות הן בסך הכל מצב צבירה לא סקסי של האמת, והתפקיד שלה, בתור כתבת, זה להפוך את האמת הזאת לסקסית, לשבור את הקלישאה בעזרת אור וזוויות צילום מפתיעות. והאור אצלי בבית נופל נהדר, בלי שתצטרך להדליק אפילו פנס אחד, כך שכל מה שנותר זה שאכתוב.

      בהתחלה העמדתי פנים שאני כותב, אבל היא אמרה שזה לא זה. שישר רואים שאני עושה כאילו. "תכתוב באמת", היא דרשה, ואחר כך הדגישה, "סיפור. לא סתם רצף של מלים. תכתוב את זה טבעי, כמו שאתה תמיד כותב". אמרתי לה שזה לא טבעי בשבילי לכתוב בזמן שמצלמים אותי לטלוויזיה הציבורית הגרמנית, אבל היא התעקשה. "אז תשתמש בזה", היא אמרה. "תכתוב את הסיפור על זה בדיוק. על איך שזה לא טבעי, ואיך מהאי-טבעיות הזאת מתפרץ פתאום משהו: אמיתי, מלא תשוקה. משהו שמציף אותך מהמוח ועד אזור החלציים. או ההפך, אני לא יודעת איך זה עובד אצלך. זאת אומרת, מאיפה בדיוק היצירה מתחילה אצלך בגוף. זה מאוד אינדיבידואלי". היא סיפרה לי שראיינה פעם סופר בלגי שתמיד כשכתב היה במצב של זקפה. משהו בכתיבה "הקשה לו את האיבר" - זה הביטוי שהשתמשה בו. זה בטח היה איזה תרגום מילולי מגרמנית אבל באנגלית זה נשמע מוזר מאוד.

      "תכתוב", היא דרשה שוב. "יופי. אני אוהבת את היציבה הגרועה שלך כשאתה כותב, את הצוואר המכווץ. זה פשוט נהדר. תמשיך לכתוב, מצוין. ככה, טבעי. אל תהיה מודע אלי, תשכח שאני כאן". אז אני ממשיך לכתוב, ולא מודע אליה, ושוכח שהיא כאן, ואני טבעי. כמה שאני רק יכול. יש לי חשבון פתוח עם קהל הצופים של הטלוויזיה הציבורית הגרמנית אבל זה לא הזמן ליישב אותו. זה הזמן לכתוב. לכתוב דברים של טעם, כי לכתוב שטויות, היא כבר הסבירה לי, מצטלם מאוד לא טוב.

      הבן שלי חוזר מהגן. הוא רץ אלי ומחבק. תמיד כשיש בבית צוותי טלוויזיה הוא מחבק. בהתחלה הכתבים היו צריכים לבקש את זה ממנו, אבל עכשיו הוא כבר מתורגל: לרוץ, לא להביט למצלמה, לחבק, לומר, "אבא, אני אוהב אותך". הוא עוד לא בן ארבע וכבר מבין איך הדברים עובדים, הבן המתוק הזה שלי.

      אשתי פחות מוצלחת, הכתבת של הטלוויזיה הציבורית הגרמנית אומרת. פחות זורמת. היא מסדרת את השיער שלה כל הזמן, מגניבה מבטים למצלמה. אבל זאת לא ממש בעיה, תמיד אפשר להוריד אותה אחר כך בעריכה. זה מה שיפה בטלוויזיה. בחיים זה לא ככה. בחיים אתה לא יכול להוריד אותה, למחוק. רק אלוהים יכול, או אוטובוס, אם הוא דורס אותה. או מחלה קשה. השכן שמעלינו אלמן, מחלה חשוכת מרפא לקחה ממנו את אשתו. לא סרטן, משהו אחר. משהו שמתחיל במעיים ונגמר רע. חצי שנה היא חירבנה דם. זה לפחות מה שהוא סיפר לי. חצי שנה עד שהקב"ה הוריד אותה לגמרי בעריכה. מאז שהיא מתה נכנסות אלינו לבניין כל מיני נשים על עקבים גבוהים שמריחות מבושם זול. הן באות בשעות הכי לא צפויות, לפעמים אפילו בצהריים. הוא פנסיונר, השכן שלנו מלמעלה, הזמן שלו גמיש. והן, על פי אשתי בכל אופן, זונות. כשהיא אומרת "זונות" זה יוצא לה טבעי כזה, כאילו היא אומרת "סלרי". אבל כשמצלמים אותה אז לא. אף אחד לא מושלם.

      הבן שלי אוהב את הזונות שבאות אל השכן שלנו מלמעלה. "איזה חיה אתן?" הוא שואל אותן כשהוא נתקל בהן בחדר המדרגות. "אני היום עכבר. עכבר זריז וחמקמק". וישר הן מבינות וזורקות שם של חיה: פיל, דוב, פרפר. כל זונה והחיה שלה. זה מוזר, כי אנשים אחרים, כשהוא שואל על החיות, לא ממש מבינים מה הוא רוצה מהם. אבל הזונות פשוט זורמות עם זה.

      מה שמעלה אצלי את המחשבה שאולי בפעם הבאה שצוות צילום יגיע אני אביא אחת מהן במקום אשתי, וזה ייצא טבעי יותר. הן נראות מצוין, זול אבל מצוין, וגם הבן שלי מסתדר איתן טוב יותר. כשהוא שואל את אשתי איזה חיה היא, היא תמיד מתעקשת, "אני לא חיה, מתוקי, אני אדם. אני אמא שלך". ואז הוא תמיד מתחיל לבכות.

      למה היא לא זורמת, האשה שלי? למה להגיד על נשים עם בושם זול "זונות" זה קל לה, אבל להגיד לילד קטן "אני ג'ירפה" זה גובל בשבילה בבלתי אפשרי? זה מכעיס אותי, זה גורם לי לרצות להכות. לא אותה, אותה אני אוהב, אבל מישהו. לפרוק את התסכולים שלי על אחד שמגיע לו. ימניים יכולים להוציא את כל הזעם הזה על ערבים. גזענים על כושים. אבל אנחנו בשמאל הליברלי לכודים. חישקנו את עצמנו, אין לנו על מי להתפוצץ. "אל תקראי להן זונות", אני מתגולל על אשתי, "הרי את לא יודעת שהן זונות, את לא ראית שמישהו משלם להן או משהו, אז אל תקראי להן ככה, טוב? איך את היית מרגישה אם מישהו היה קורא לך זונה?"

      "יופי", אומרת הכתבת הגרמנייה, "אני אוהבת את זה. הקמט במצח. הקצב המהיר של ההקלדה. עכשיו רק נשאר לצלם אינטרקאט של כמה מהתרגומים של הקבצים שלך לשפות זרות, כדי שהצופים שלנו יידעו שאתה מצליח, ועוד פעם את החיבוק הזה של הבן - בפעם הראשונה הוא רץ מהר מדי, והצלם שלנו, יורג, לא הספיק לשנות את הפוקוס במצלמה בזמן". אשתי שואלת אם הגרמנייה צריכה שגם היא תחבק שוב, ובלב אני מתפלל שהיא תגיד שכן. אני כל כך רוצה שאשתי תחבק אותי שוב, שהזרועות החלקות שלה יתהדקו סביבי, כאילו אין שום דבר בעולם מלבדנו. "לא צריך", אומרת לה הגרמנייה בטון קר, "כבר יש לנו את זה". "איזה חיה את?" הבן שלי שואל את הגרמנייה, ואני ממהר לתרגם לאנגלית. "אני לא חיה", היא צוחקת ומעבירה יד ארוכת ציפורניים בשערו, "אני מפלצת. מפלצת שהגיעה מהצד האחר של האוקיינוס כדי לאכול ילדים קטנים ויפים כמוך". "היא אומרת שהיא ציפור שיר", אני מתרגם לבן שלי בשיא הטבעיות, "היא אומרת שהיא ציפור שיר אדומת נוצה שעפה לכאן מארץ רחוקה"
      عمرو زكريا خليل
      مترجم لغة عبرية
      عضو جمعية المترجمين واللغويين المصريين

      تعليق

      يعمل...